BUTI CALL

De nacht ruikt naar Filipijnse tonen en een cocktail - alsof iemand Phillie met alcohol heeft gemengd en besloot dat het zo lekkerder smaakte. De lichten flikkeren, de spiegel herinnert eraan dat het aannemen van een houding bijna een kunst is, en beweging verandert in een stille provocatie: dichtbij, maar niet helemaal bereikbaar.

Dit hele verhaal gaat over de behendigheid van het moment: klinkende ‘booty calls’, gewaagde blikken, schoenen in de hand en een belofte tot de ochtend. De muziek fluistert dat je tegelijkertijd brutaal en onverstoorbaar kunt zijn; het lichaam onthoudt het ritme en de geest doet alsof hij het niet opmerkt. Vage beloften over ‘morgen’ klinken als een compliment: als je wilt, blijf dan, zo niet, laat het dan een verhaal zijn dat je graag terugkijkt.

Met een lichte glimlach op het gezicht denk je terug aan vrienden en valse bewonderaars, alsof ze een luidruchtige achtergrond zijn die het toneel alleen maar verfraait. Het einde is toch eenvoudig: luidere bas, nog een rondje en het zelfverzekerde gevoel dat je deze avond in je koffer kunt stoppen en meenemen - laat de wereld maar razen, je hart blijft op repeat staan.