Too Much

Een warme, ietwat brutale bekentenis dat je geen zin meer hebt in spelletjes. Het eeuwige ‘laten we het later doen’ en ‘wat als het niet de moeite waard is’ wordt vervelend als alles duidelijk is: je voelt een trek, een kriebel, een prikkeling van binnen. Een beetje chaos, een beetje dromen over te grote diamanten en bedden waarin je nooit dagenlang hebt kunnen liggen... Maar uiteindelijk komt het allemaal neer op één eenvoudig verlangen: het niet ingewikkeld maken. Hardop zeggen dat het ‘niet te veel’ is. En daarin blijven, zonder weg te lopen en zonder dingen onuitgesproken te laten.