последний раз

Een klinkende droefheid, als oud kristal dat door de tijd is gebarsten. Eenzaamheid vreet van binnenuit en verandert een mens in een schim van zichzelf, terwijl liefde klinkt als een laatste bal - mooi en tegelijkertijd gedoemd.

Elk beeld valt hier uiteen in stukjes: het geluid van een klok, smeltend ijs, de woorden ‘vaarwel’, die zo vaak worden herhaald dat ze bijna een gebed worden. De muziek voert je mee naar een toestand waarin alles al vastligt, maar je toch nog even wilt blijven hangen om te horen hoe pijn verandert in een lied.