Сады

Het lijkt allemaal op een oud fotoalbum: de lente met de maan boven het park, de zomer met bessen en beloften, en dan de herfst, waar de bladeren de sporen hebben weggevaagd en de veldbloemen het laatste woord hebben. Het onbedoelde ‘misschien’ klinkt hier luider dan welke bekentenis dan ook - als een poging om te accepteren dat geluk soms slechts een mooi seizoen in het geheugen is.