She Is My Drug

Liefde klinkt hier als een onweer na een benauwde dag: eerst een lichte stroom over de huid, dan een striemende regen die niet te stoppen is. Elk ‘rain’ is als een druppel op de slaap, elke regel is een slag op het hart, dat dan weer wegzinkt in een zoete codeïne-roes, dan weer naar buiten barst van pijn en verscheuring.

In deze stroom zit zowel tederheid als afhankelijkheid, en de vraag of iemand zo'n storm van gevoelens überhaupt kan doorstaan. De muziek schommelt tussen roes en breuk, als nat asfalt waar je tegelijkertijd overheen wilt rennen en met je gezicht in de regen wilt vallen.