The Hit

De track lijkt op de gewoonte om je telefoon te controleren, wetende dat er weer niets goeds is. En toch - swipe, pincode, hart in de keel. Want soms gaat liefde niet over vlinders in de buik, maar over een blauwe plek op de plek waar ze vroeger waren.

Alles klinkt hier alsof het door de rook van het drama van gisteren en het half uitgedoofde ‘we praten later’ heen komt. Noot na noot zijn als stappen langs scheuren die niet op zichzelf kunnen worden gerepareerd. Het lijkt alsof de gevoelens al lang zijn uitgeput, maar om de een of andere reden is dit wat blijft hangen. Omdat gewone pijn ook een verband is.

Het refrein klinkt als een waarheid die niemand zei, maar die iedereen al begreep. En ja, misschien is dit dezelfde “ondergang”, maar hoe mooi is het om daarin te verdrinken op deze beat.