(ecco)

Het is alsof iemand een oude cassette heeft gevonden met een stem die niet meer live te horen is. Alles is wazig, op het punt van vergeten: flarden van beelden, zinnen, als vingerafdrukken op glas. Niets schreeuwt, maar alles doet pijn. Dit nummer is als een gevoel dat niet meer in het heden past, maar nog niet loslaat. Zoals... “er was iets tussen ons”, maar dan zacht gezongen, op het randje van de slaap. En de vraag blijft hangen: will be we sometime together? – alsof je weet dat het waarschijnlijk niet zal gebeuren.