VUJ PER MU

Soms komt pijn niet met een schreeuw, maar met een zacht Albanees accent. Alsof iemand gewoon niet op de telefoon heeft opgenomen. Of de naam heeft gewist, maar de geur van parfum op het kussen heeft achtergelaten. Dit nummer klinkt als een innerlijke monoloog van iemand die eerst vergaf, daarna begreep en vervolgens van gedachten veranderde. Soms rechttoe rechtaan, als een straatgesprek bij de ingang van een flatgebouw. Soms teder, bijna fluisterend, alsof de woorden niet voor het oor zijn bedoeld, maar voor het geheugen. Hier wordt echt liefgehad, oprecht boosheid getoond, en losgelaten... alleen in theorie. En ja, als het mogelijk was om terug te gaan, zou niemand ‘gabime’ doen. Maar muziek brengt, net als gevoelens, zelfs terug wat niet meer pijn zou mogen doen.