Taciturnal

De stad trilt als het ware van zenuwen, knippert, rookt, steekt over bij rood. Daarin raak je gemakkelijk de tel kwijt van je ademhalingen en zinnen, vooral als iemand in de buurt je iets minder bij zinnen brengt. De verkeerslichten flakkeren als lichtkogels tussen "blijf" en "laat maar zitten", en het lijkt alsof elke beweging hier een kleine uitdaging is voor de orde. In de lucht klinkt het geruis van asfalt en beloften die de ochtend niet haalden. Alles flikkert: ramen, ogen, benzine op plassen. In deze trilling zit een vreemde tederheid, alsof de nacht zelf niet weet hoe het zal eindigen. Als het maar niet te vroeg licht wordt.