Pastello Bianco

Alsof je per ongeluk een oud dagboek opent met stickers en kindercodes. Tussen de bladzijden een briefje, iets verbleekt, maar nog steeds ruikend naar iets warms, zomers, onschuldigs. Gelach klinkt daar dof, alsof het uit de kelder van het geheugen komt, en ernaast staat een klein "bye bye", geschreven met pastelkrijt, te zacht om echt afscheid te nemen. De muziek lijkt door tranen heen te glimlachen, licht, bijna zorgeloos, maar met die bekende brok in de keel als je je herinnert hoe iemand je ooit leerde het verschil te zien tussen kersen en zoete kersen, en je besloot dat die kennis voor altijd zou blijven. Het is allemaal voorbij, maar om de een of andere reden wordt er nog steeds verwacht dat iemand terugkomt en de witte pagina's afmaakt met de kleur die ontbrak.