Poetica

Alsof de avond besloot iets langer te duren dan zou moeten. De lucht is al vermoeid, maar warm, en iemand houdt me nog steeds bij de hand, zonder los te laten, alsof dat de manier is om niet te verdwalen in het donker. De golven fluisteren dat je de controle los kunt laten en gewoon kunt meedrijven, zonder te vragen waarheen. En het is waar, vermoeidheid wordt zachter als er iemand naast je staat voor wie dit alles "nog niet het einde" is. De muziek klinkt als een herinnering: zelfs als het lijkt alsof het licht is gedoofd, kun je leren zien in de schemering. Daar waar stilte luider spreekt dan woorden, en een simpel "knuffel" bijna een gebed is.