Eylülzede

Alsof de herfst besloot met een menselijke stem te spreken, zacht maar koppig. De lucht ruikt naar natte steen en het maanlicht verstopt zich in andermans ogen, alsof het zich schaamt om rechtstreeks te kijken. Alles om ons heen ademt verlies, niet bitter, maar onvermijdelijk, als de ademhaling tussen woorden die niemand ooit heeft uitgesproken. De muziek rolt als een regendruppel over het glas: eerst licht, dan zwaarder, totdat ze samen met de herinnering naar beneden valt. In elk geluid de koelte van september, in elk akkoord de vermoeidheid van het feit dat zowel liefde als pijn en het leven zelf altijd terugkeren naar waar alles begon.