The Kids Aren't Alright

Ooit leek het alsof er een eindeloze zomer voor ons lag en iedereen de held van zijn straat zou worden. Gelach in de steegjes, de geur van asfalt na de regen, de eerste sigaretten, fietsen zonder remmen – het leek allemaal een garantie voor een grote toekomst. Pas later bleek dat volwassenheid niet over dromen gaat, maar over overleven. De muziek galmt, alsof ze die oude hoop probeert terug te brengen, maar in elk akkoord klinkt een barst. De straat waar alles begon, lijkt nu op een oude, vervaagde foto, maar diep vertrouwd. En dan blijft er alleen nog over om door het gitaarrif heen te schreeuwen: "Hoe is dit zo gekomen?" wetende dat er geen antwoord zal komen, en dat nostalgie toch mooier klinkt dan welke waarheid dan ook.