П'яні серенади

De regen vervaagt de grenzen tussen verleden en heden. De straat ademt oude beloften, en het geluid van de sirene verandert in een dronken serenade voor degenen die nog steeds kunnen wachten. In de lucht hangt de geur van nat asfalt en een beetje goedkope wijn, overgebleven van de avond waarop het leek alsof het lot naar de liedjes luisterde. De druppels tikken het ritme op het balkon, alsof iemand op herinneringen klopt. En te midden van deze mist, waar zelfs de wind meezingt, blijft alleen de stem over, dronken, oprecht, een beetje gebroken, maar levendig. Hij vraagt niet, hij zingt gewoon. Omdat een lied soms het enige is dat je niet helemaal alleen laat voelen.