Respire fort

De menigte bruist, rommelt, lacht en toch komt het leeg over. De lucht is als het ware gemeenschappelijk, maar je moet alleen ademen, alsof elke inademing door glasscherven gaat. De muziek stroomt door je aderen, snijdt de adem af, en voor een moment lijkt het alsof zij je in leven houdt, je niet laat oplossen in het lawaai van vreemde stemmen. Er zit een vreemde eerlijkheid in deze loop op de plaats: angst, paniek, een poging om de huid van de onrust af te werpen terwijl anderen rustig slapen. Van buiten feest, van binnen brand, waar het hart niet weet of het moet kloppen of gewoon uitbranden. En toch blijft het ritme roepen, alsof het lichaam zich herinnert hoe het moet leven, zelfs als de geest opgeeft.