Way down We Go

Wanneer het licht uitgaat en alleen de ademhaling in de kamer overblijft, lijkt de muziek dichterbij te komen en de waarheid te fluisteren waarvoor je normaal gesproken wegloopt. De stem is niet beschuldigend of smekend, slechts een constatering: alles valt. Niet luid, niet tragisch, maar onvermijdelijk, als een herfstblad dat te lang aan een tak bleef hangen. Het geluid is hol, zwaar, alsof voeten over natte grond lopen. Er zit zowel angst als een vreemde vorm van berusting in, een mengeling van niet meer weerstand bieden, maar ook niet helemaal opgeven. Je kijkt gewoon toe hoe de wereld, overtuigd van haar recht, langzaam naar beneden wordt gezogen. En toch heeft deze val zijn eigen schoonheid. Diegene die de duisternis zacht maakt en nederlaag bijna tot een zuivering. Wanneer vallen de enige manier blijkt om eindelijk te stoppen met rennen.