Un homme ça pleure pas

Onder de zware ademhaling van woorden klinkt een poging om rechtop te staan, zelfs als alles van binnen al lang is verbrokkeld. In zijn stem klinkt geen zwakte, maar vermoeide volharding: alsof een man die de weg kwijt is, toch koppig vooruitstapt, alsof hij weet waarheen. Stof onder de oogleden, wat hij niet gewoon tranen noemt, maar een bescherming tegen erkenning. Want pijn erkennen betekent weer kwetsbaar worden, en kwetsbaarheid is een luxe die men zich niet veroorlooft. In dit geluid zit iets van een bronzen beeld dat van binnenuit is gebarsten. Uiterlijk een stevige rug, rechte schouders, het gebruikelijke gebaar van kracht. Maar tussen de bas slagen en de zuchten van de synths door klinkt een stille, menselijke, bijna zachte trilling. Het lijkt alsof je er alleen maar iets harder tegenaan hoeft te blazen en al dat stoere "maak je geen zorgen" zal uiteenvallen in datzelfde stof dat onder de wimpers verborgen zit.