Сумне фортепіано

De trieste piano klinkt als een oude vriend die weer niet kon zwijgen en alles heeft gezegd wat hem dwarszit. In de lucht ruikt het naar wijn, rook en de avondgewoonte om geen glazen te tellen. De tijd verstrijkt zonder om te kijken, als water dat je niet meer kunt inhalen. Er blijft nog maar een ogenblik over: warm, een beetje dronken, een beetje filosofisch. Gesprekken over het lot, over de jaren, over de dankbaarheid die je niet altijd op tijd kunt uiten. Daarvan wordt het zacht van binnen, als na de regen. Want geluk zit, zo blijkt, niet in rijkdom en niet in plannen voor morgen, maar in het feit dat je broer nog steeds lacht en de piano voor twee treurt.