夕日

De wereld leek stil te staan tussen inademing en uitademing, transparant, een beetje trillend, als een ochtend na een slapeloze nacht. Er is geen verlies, maar ook niets om vast te houden: de handen glijden door de lucht, waar ooit de contouren waren van iets belangrijks. De zon breekt lui door het tule, kietelt de ogen, en je eigen schaduw lijkt ongrijpbaar, alsof hij is opgelost in de blauwheid. Alles gaat langzaam, te langzaam, en zelfs gedachten komen te laat, net als licht dat te lui is om de zonsopgang in te halen. Het delicate evenwicht tussen licht en duisternis trilt als een zeepbel. Je wilt het moment grijpen, het tegen je borst drukken, maar het valt uit elkaar en laat alleen een scherf van warmte in je handpalmen achter. Het enige wat overblijft is het herhalen van vertrouwde bewegingen, niet om de betekenis, maar om het ritme zelf, alsof een eindeloos "nog een beetje" de toekomst kan vervangen. En ergens aan de grens van het licht fluistert een stem, niet troostend, niet roepend, maar gewoon herinnerend: zolang alles nog niet is opgelost, kun je nog even ademen.