RIP ITALIAN RAP

Het geluid van de straten zakt dof in de borst, als stof op oude sneakers van diegenen voor wie je ooit de wereld wilde verscheuren. Alles groeide uit de kou, uit de hese adem van de winters, waar ze in plaats van sprookjes leerden om klappen te incasseren en de blik niet te laten zakken. De muziek breekt door als een mes in beton: niet voor de roem, maar om te herinneren dat ook uit pijn kunst kan worden gemaakt. Elke regel klinkt van woede, als een lege fles na een gevecht, en toch zit er een vreemde warmte in: diezelfde warmte die overblijft bij degenen die hebben overleefd en nu lachend vanaf de bank terugdenken aan de vorst, de goedkope trui en de eerste lessen straatwijsheid.