Quando

Ademhaling, alsof die de schuldige is van alle ellende. Het hapert, trilt, grijpt naar de lucht, alsof het probeert vast te houden wat al lang uit de hand loopt. In elke noot voel je een gevoel van kwetsbaarheid, als van iemand die tegelijkertijd wil leven en bang is om te diep adem te halen, om niet opnieuw gekwetst te worden. Liefde gaat hier niet over romantiek, het gaat over instinct, over gebalde vuisten en de domme koppigheid om niet los te laten. Elk woord klinkt als een bekentenis van onvolmaaktheid. Zeg maar, ja, dit komt allemaal door onszelf: door het lichaam, door het zwijgen, door de wens om door ten minste iemand, ten minste één keer, begrepen te worden. En hoe sterker de omhelzing, hoe pijnlijker de aanraking. Het is simpel: liefde en pijn, als inademing en uitademing, bestaan niet zonder elkaar.