Striscia

De stem wandelt door de smalle steegjes van Milaan, alsof hij fragmenten uit een oude amusementsshow hervertelt en tegelijkertijd probeert serieus te zijn. Het resultaat is een komische, enigszins gebroken ballade over tijd en de wens om gezien te worden. Televisieverwijzingen, scènes op het station en een gemaskerd kostuum geven het gevoel dat dit allemaal een concert is van kleine nederlagen, geserveerd met een brede, bijna kluchtige glimlach. De ongemakkelijke combinatie van zelfvernedering en brutale bravoure maakt de regels tot een dagboeknotitie, waarbij elk couplet een grijns door de tanden is over de eigen vermoeidheid en de strijd met mode, jeugd en gewoonten. Grappige en zielige details van een poging om aandacht te kopen voor 200 euro, reflecties over leeftijd en het niet passen bij trends klinken als een warme, licht cynische bekentenis van de straat, die allang niet meer gelooft in een happy end, maar zich toch blijft voordoen.