GIOVANNI

Eerst lijkt het allemaal een gewoon roddelliedje, waarin één kletskous "alles over iedereen" weet. Maar hoe verder, hoe sterker het gevoel dat er achter de spot en plagerijen iets ongemakkelijks schuilt, alsof de verteller zelf bang is dat de spiegel plotseling zal antwoorden. Woorden worden als papieren vliegtuigjes de lucht in geslingerd, best grappig, maar in elk zit een beetje de kern van de waarheid. En uiteindelijk ontstaat er uit een grap een absurd parade: iedereen en alles is plotseling "homo" omdat het grappiger is om iedereen te erkennen dan om jezelf te bekennen. De muziek is daarbij baldadig, bijna strandachtig: alsof iemand een carnaval heeft georganiseerd van geruchten en gelach. De dansvloer verandert in een kleine rechtbank van de publieke opinie, waar het oordeel wordt geveld over iQOS en sportieve voorkeuren. Maar met elke regel wordt het duidelijker dat achter het luide gelach diezelfde Giovanni staat, die het blijkbaar gewoon moe is om zich voor te doen.