Dimana Cinta?

Soms gedragen gevoelens zich als katten - ze zitten op de vensterbank van de ziel, kijken uit het raam en zwijgen. Niet omdat ze beledigd zijn, ze hebben gewoon wat lucht en rust nodig. Alles lijkt op zijn plaats: beloften zijn gedaan, handen herinneren zich warmte, en gesprekken worden plotseling voorzichtig, als stappen op ochtendijs. En het lijkt alsof niemand schuldig is, de liefde besloot gewoon even introvert te zijn. In dit geluid zit een lichte verlegenheid - alsof het hart zichzelf heeft verrast. Of alles in orde is of niet, maar ik wil geloven dat er geen storm schuilt achter de stilte, maar gewoon een warme pauze tussen de woorden. Omdat zelfs de liefde soms moe wordt van dramaturg zijn en gewoon wil zitten, ademend.