Tentang Seseorang

Wanneer het hart plotseling besluit op eigen houtje op pad te gaan, krijg je dit: een beetje weemoed, een beetje theater, en een heleboel innerlijke monologen met vragen zonder antwoorden. Alles lijkt zo simpel - je zoekt iemand die je kwetsbaarheid niet afschrikt, iemand die niet als een echo reageert, maar met een levendig "ja". En dan wil je opeens rennen. Het bos in, naar de zee, waar dan ook, zolang ik maar niet in deze stroperige stilte hoef te zitten, waar gedachten luider zijn dan de wind. En zo ontstaat er tussen "ik hou van je" en "ik ben moe" een vreemde rust - wanneer zelfs een gebroken glas eerlijker klinkt dan stilte. Alles binnenin bruist, ruziet, vraagt om licht. Maar ergens onder dat gezoem fluistert de hoop zachtjes: als er iemand is voor wie dit allemaal bruist - misschien ben jij dat wel echt.