Kubahagia

Op een gegeven moment lijkt alles om je heen te stoppen met haasten. De lucht wordt zachter, de tijd vriendelijker. De zon schijnt niet, maar schijnt gewoon, en dat is om de een of andere reden genoeg. Geen grote prestaties - gewoon een dag waarop het rustig is. In mijn borst speelt zachtjes het vertrouwen dat alles, precies hier, nu goed is. Elk woord is als een lichte penseelstreek op het doek: een beetje warmte, een beetje naïviteit, een beetje jeugd die nog niet weet dat ze niet eeuwig is. En hoewel die "allerbeste" momenten zich niet herhalen, blijft er toch een gevoel vanbinnen: geluk kan zonder reden bestaan. Gewoon, als je leeft, staand op je eigen grond, en niets pijn doet - zelfs je ziel niet.