Sad Gaana

Ergens tussen vermoeide zelfspot en plotselinge rebellie tegen alles om je heen, leeft deze toestand - wanneer het wel grappig lijkt, maar eigenlijk niet meer zo is. Wanneer achter de grappen over "struggles" en "ik doe het nooit meer" die ene zucht schuilt: "hoeveel kan ik er nog aan". De wereld lijkt door te draaien, maar vanbinnen is er al een lichte oververhitting, de ogen zijn rood, de stem hees en de stemming schommelt tussen stand-upcomedy en de filosofie van drie uur 's nachts. Sarcasme werkt hier als een pantser: een dun laagje dat alles binnen de perken van het plezier houdt, hoewel daaronder vermoeidheid schuilt, uitgerekt als kauwgom na een shift. En hoe luider het klinkt "kijk naar mijn gezicht", hoe duidelijker het is dat het waarschijnlijk eng is om daar te kijken. Maar goed, we hebben gelachen, lawaai gemaakt, weer gedaan alsof we een makkelijk leven leiden. Want als je niet in de microfoon schreeuwt, wie weet dan überhaupt dat je nog steeds overeind staat?