drunk text

Er zijn herinneringen die op het puntje van je tong liggen. Het is er bijna uit - maar je verstijft, slikt het weg, en het moment gaat verloren in het lawaai van het vuurwerk. Daarna - de nacht, de telefoon in mijn hand, halfdronken moed, woorden flitsen over het scherm die misschien alles zouden hebben veranderd. Maar de knop "verwijderen" blijkt dichterbij te zijn dan "verzenden". En zo gaat het leven weer zijn gang: data veranderen, maar vanbinnen is er nog steeds dezelfde dialoog die nooit heeft plaatsgevonden. Het lijkt wel alsof je gevoelens in stilte kunt verwerken – maar nee, ze sijpelen toch door tussen de regels, in flauwe grappen, in langdurige berichtenuitwisselingen, in die ene trilling bij een ontmoeting. Een lied over het onuitgesprokene, het uitgestelde en het bijna gebeurde. Over de angst om het weinige dat er al is te vernietigen - en over de dwaze hoop dat de ander het zelf wel zal begrijpen. Uiteindelijk blijft er alleen een lichte nasmaak van spijt en een vreemde warmte over: dus het was toch niet voor niets.