XOXO

Het lijkt wel alsof het altijd zo gaat: net als je besluit een punt te zetten, kruipt er weer een uitroepteken uit je pen. Het hoofd schreeuwt "genoeg is genoeg", maar het lichaam, een verraderlijk wezen, is gewoon niet op de hoogte van de orders. En daar is de nacht weer, weer dezelfde woorden, dezelfde huid, hetzelfde scenario waarin ze beiden als acteurs lijken te zijn die vastzitten op hetzelfde podium zonder repetities en einde. Alles lijkt duidelijk: de vlaggen zijn al lang rood geschilderd, de deuren zijn dichtgeslagen en zelfs de gebeden – diezelfde ‘om je niet te vervelen’ – werken niet meer. Maar er is een aantrekkingskracht waartegen noch trots, noch de "in het vliegtuig"-modus beschermt. Gewoon twee mensen die te lang hebben geprobeerd om niet meer van elkaar te houden. En nu neemt iedereen afscheid – uitsluitend tot de volgende slapeloze nacht.