Aku, Kamu Dan Samudra

De zee weet altijd wanneer iemand mist. Het ruist iets luider, alsof het je bij naam roept, en strijkt met golven over het zand, als een oud overhemd dat je maar niet kunt weggooien. Ergens aan de horizon - een belofte van terugkeer, zelfs als de wind fluistert dat er een storm op komst is. Maar kun je bang zijn als daar datzelfde geloof is - niet luid, niet pathetisch, maar stil, warm, als een hand op je rug op een moeilijke dag. In dit lied schijnt de zon niet alleen, ze lacht. Vermoeidheid lost op in de zoute lucht, en hoop blijkt plotseling koppig als schuim op de golven – hoe vaak je het ook wegspoelt, het komt steeds weer terug. Het is simpel: tussen storm en rust is er altijd ruimte voor dans, lachen en die liefde die niet moe wordt, zelfs niet als de hele wereld besluit uit te rusten.