VAILLANT

's Nachts ademt de stad onrustig - alsof iemand het licht op de keuken heeft laten staan en voor altijd is vertrokken. Hier is alles doordrenkt van vermoeidheid en woede, vermengd met rook en de hoop dat het morgen iets lichter zal zijn. Het maakt niet uit dat ze het niet geloven, dat ze oordelen - iedereen draagt zijn eigen littekens, en niemand weet welke oud zijn en welke vers. In elk woord ligt de zwaarte van de straten waar geen mensen slapen, maar principes. Waar vriendschap niet door tijd, maar door detentie wordt getest. Waar vermoeidheid zich verschuilt onder het pantser van ironie, en het geweten onder de kap. En toch klinkt er ergens in die grijze mist een hartslag - gelijkmatig, koppig, levendig. Zo'n soort dat je niet voor altijd laat liggen, totdat alle honderd kassa's zijn "gecofferd", totdat is bewezen dat je kunt overleven, zelfs als je staand slaapt en rennend denkt.