SETEADORA

De stad slaapt niet - ze doet gewoon alsof ze dood is. Het licht van de lantaarns trilt als een zenuw, de muziek klinkt uit de steegjes en de lucht ruikt naar gevaar, goedkope rum en iemands zelfverzekerdheid. Hier zoeken ze geen betekenis, hier tellen ze patronen en likes onder stories. Elk couplet is als een uitdaging, uitgesproken met een grijns. Je hoeft niet te weten wie gelijk heeft en wie gewoon heeft overleefd. Het ritme draait als wielen op nat asfalt, en in elke basisslag zit een waarschuwing: als je niet aan deze kant staat, vraag dan maar niet welke van hen "deze" is. En terwijl sommigen in coma vallen, pakken anderen kronen op, blijft er maar één ding over: je hoofd recht houden en luisteren hoe de beat kraakt onder je voeten, alsof glas onder sneakers na een gevecht.