Unter den Masken

Onder die maskers glanzen tanden - van een glimlach of van een roofzuchtige grimas, het is niet te zeggen. De lucht is dik, alsof hij uit rook en wijn bestaat, en daarin lossen flarden van gisteren gesprekken, spijt en te luid gelach op. Iemand heeft zich weer in de nacht ondergedompeld en kwam 's ochtends weer boven met een zwaar, maar nog steeds kloppend hart. Twee lichamen dicht bij elkaar, maar tussen hen in liggen kilometers aan onuitgesproken woorden. De vingers spelen met het haar, alsof je de wereld in een nette lok kunt draaien en vasthouden. Alles leek er te zijn, en het lijkt er nog steeds te zijn - alleen in een andere tijd, waar niets uitgelegd hoeft te worden. Het is waanzin om verliefd te worden op deze chaos, maar nog waanzinniger is het om te proberen eraan te ontsnappen. De wereld is te vreemd om ons met rust te laten, en misschien is er echt iets van ons overgebleven - net iets minder dan alles, maar net iets meer dan niets.