Supersonic

Straalt van brutaliteit en heeft een lichte kater na een geweldig feest. Alles om me heen is een beetje scheef, alsof de wereld besloten heeft een karikatuur van glans te worden: gin-tonic in plaats van ochtendkoffie, een BMW in plaats van een bus, en gelach dat in je oren klinkt omdat het te luid, te levendig, te "fuck it all" is. In elk geluid zit een poging om te bewijzen dat jezelf zijn veel cooler is dan perfect zijn. Dat de schitterende chaos, de geur van benzine en goedkope pillen soms eerlijker klinken dan andermans adviezen. De wereld draait, bruist, belooft gouden toppen, terwijl iemand nog steeds onder de waterval leeft, zonder behoefte aan roem of publiek. En daardoor wordt het een beetje grappig, een beetje triest en vreemd vrij.