on my own way

Slapen op de grens van vermoeidheid en zelfvertrouwen, alsof het lichaam er nog is, maar het bewustzijn al ergens boven het plafond uitstijgt. Alles plakt: herinneringen, de geur van goedkope rook, de schaduw van de gordijnen en het trotse "ik red me wel". Op de bodem van deze apathie is het vreemd gezellig, als in een oud t-shirt dat al lang weggegooid had moeten worden, maar waar je je hand niet naar durft uit te steken. Elke regel klinkt als een poging om niet te verdrinken in zijn eigen ironie. Het is tegelijkertijd grappig en pijnlijk, als een lach die eruit komt als je geen kracht meer hebt om boos te worden. En te midden van dit alles een stille, koppige vooruitgang. Zonder pathos, zonder redding. Gewoon je eigen weg, hoe die er ook uitziet.