Champagne Supernova

Het ruikt naar die jeugd die geen maat en logica kent, maar wel de tijd kan vergeten. Iedereen is een beetje vreemd, lichtelijk dronken van hun eigen dromen en het lachen van anderen, alsof de wereld is blijven steken op de inademing en vergeten is uit te ademen. Echovolle gangen, eindeloze gesprekken over het eeuwige en het gevoel dat er alleen maar beters in het verschiet ligt, alleen zit het voorlopig nog in de file. De lucht trilt van verwachting en de gedachten zijn als champagnebubbels: licht, brutaal, een beetje zinloos. Iedereen is ervan overtuigd dat ze alles kunnen liefhebben, zich kunnen laten gaan, de wereld kunnen veranderen, iemand kunnen redden, en dan nog tot zonsopgang kunnen doorpraten over waarom de lucht vandaag zo diepblauw is. En zelfs als er iets belangrijks valt, lijkt het alsof het slechts een deel is van iemands grote, mooie droom. Regisseur: Nigel Dick