Pay Back

De ruis in je oren na een ruzie is bijna als stilte na een storm: er stort niets in, maar de lucht trilt nog steeds. Woorden die in het hart worden gesproken, verdwijnen alsof iemand op "wissen" heeft gedrukt en een leeg scherm heeft achtergelaten. Al het onnodige, zoals wrok, trots en het verlangen om gelijk te hebben, brandt volledig op, en er blijft alleen lichtheid over, die vreemd genoeg lijkt op vrijheid. Het ritme drijft je vooruit, alsof je tegen jezelf zegt "genoeg" en eindelijk de noodrem aantrekt. Het heeft geen zin meer om vast te houden aan oude principes en correcte houdingen; de wereld zal niet instorten als je gewoon zwaait en weggaat. In deze opstand zit geen woede, alleen vermoeidheid en eerlijkheid. Als alles is uitgesproken, hoef je alleen nog maar een stap verder te zetten.