Breathe

Het lijkt wel alsof sommige liedjes een ingebouwd "blijven hangen"-effect hebben. De noten wervelen rond als een opdringerige gedachte na een toevallig bericht om drie uur 's nachts. Eerst overtuig je jezelf dat het niets bijzonders is, gewoon een spel, gewoon chemie. Maar de hartslag past zich toch aan het ritme aan, en loskomen is onmogelijk. Het ritme klopt gelijkmatig, als een hart dat besloten heeft dat drama een sport is. De woorden klinken als zelfrechtvaardiging, maar de ademhaling raakt steeds vaker uit de pas en het lijkt alsof de lucht zelf zwaarder wordt. Elke regel is een poging om mezelf ervan te overtuigen dat de gevoelens niet serieus zijn, gewoon een langdurige gewoonte. Het lied ruikt naar late nachten, doorgebrande lampen en die vreemde kalmte voor een nieuwe obsessie. Wanneer het er niet op lijkt alsof het liefde is, maar je hele lichaam zich gedraagt alsof dat wel zo is.