Почему

Hete wanhoop in een glanzende verpakking van zelfvertrouwen. Elk woord is een poging om te bewijzen dat pijn overstemd kan worden met bas en autotune. Er hangt jaloezie in de lucht, vermengd met ijdelheid: het lijkt over liefde te gaan, maar het klinkt als een verhoor met dwang. De mix van bravoure en wrok is dat gevoel dat je wilt met je vuist op het stuur slaan en de muziek harder zetten om je eigen gedachten niet te horen. En er zit wel een kern van waarheid in die grofheid: wie heeft niet geprobeerd te bewijzen dat hij meer verdient, gewoon omdat het te pijnlijk is om te verliezen? Hier gaat het niet eens om liefde, maar om het gekwetste "ik had liever mij gekozen". En laat het allemaal vies klinken, het boze echo verstopt zich nog steeds in het verlangen naar degene die niet meer terugkomt.