ТЫЦН-ДЫЦН

De zomer eindigde weer zoals altijd luidruchtig, snel en met een vleugje karamel, gesmolten om middernacht. Het zand is nog warm, maar kleeft al aan herinneringen, net zoals sneakers aan de dansvloer. De muziek dreunt in mijn slapen, alsof iemand de feestmodus niet heeft uitgezet, en nu moet ik zelfs tijdens mijn fabrieksdienst leven met dit innerlijke "tsjiek-tsjiek". Ooit leek alles een grap, maar toen groeiden de grappen, begonnen ze alimentatie en aandacht te eisen. Onder neonlicht en gelach ruikt het naar de verloren vrijheid van degene die ooit gemakkelijk in een korte rok paste en één zin zei: "Kom, zullen we?". En toch, ondanks het beton en het dagelijks leven, waar de zoon en vrouw schreeuwen, waar men niet droomt van Bali, maar van weekenden zonder overwerken, blijft die ene beat in het hoofd weerklinken. Net zo dom, lief en eerlijk als de eerste keer dat je "ik hou van je" zei.