Циганко нагадай

De grijze mist drijft weer over de weg, als een herinnering die koppig niet wil verdwijnen. Er klinkt een verzoek aan de zigeunerin om die liefde te herinneren die zonder mist, zonder onuitgesproken woorden en zonder kou was. Diegene die zelfs warmte gaf toen al het andere koud was. De lucht is dik, een beetje bitter, maar in die bittere nasmaak zit een vreemde rust. Want zelfs als het verleden niet terugkeert, laat het duidelijkheid achter: de ziel zoekt nog steeds die ene, die ene, begeerde. En terwijl je uit het raam rookt, alsof je geesten verdrijft, gloeit ergens diep van binnen de hoop dat iemand toch liefde zonder mist kan voorspellen.