CLOUD 9

In de cabine van de auto bij zonsondergang - de bas drukt de aan de huid geplakte opschepperij eruit, en de tong lijkt vastgeplakt aan de holster: tegelijkertijd grappig en eng. Herhaalde zinnen - als een bezwering, met zowel een uitdaging als vermoeidheid: "ze kunnen niet zeggen dat ik het niet kan", "als je te lang kijkt - pats" - klinken als weggegooide markeringen van zelfverdediging en podiumpathos. Er is hier geen zorgzame sentimentaliteit, maar er is een bijna huiselijke routine van geweld: de gewoonte om de hand op de trekker te houden, de gewoonte om van een bedreiging een show te maken. Zenuwachtige humor breekt door in scherpe regels - alsof het een toast is op zijn eigen absurde levensregels. Dit gevoel is geen verhaal, maar een mentale kamer waar opschepperij naast vermoeide waakzaamheid staat. Beats - als een hart, kloppen, en zelfs de grofste woorden veranderen in een ritueel: stoom afblazen, tanden laten zien, in het spel blijven. Tot slot wil ik glimlachen: zo'n agressieve zelfverzekerdheid ziet er tegelijkertijd eng en pretentieloos huiselijk uit - als een baardig overlevingsverhaal, verteld in de rij voor koffie.