chẳng phải tình đầu sao đau đến thế

De herfst besloot weer eens drama te spelen - de bladeren wervelen rond, de regen fluistert over eeuwigheid, en het hart oefent om de een of andere reden de rol van voor het eerst gebroken. Hoewel er al ervaring is, is het diploma met onderscheiding voor het vak 'niet te verliefd worden' al lang behaald. Maar blijkbaar zit het leven zo in elkaar dat zelfs het tweede, derde of vijfde gevoel toch weer het schooluniform aantrekt en opnieuw examen gaat doen – met dezelfde naïeve ogen en trillende handen. Ergens tussen de laatste boodschap "leef goed, mijn liefste" en een stil "dank je wel" schuilt de meest eerlijke vorm van liefde - die die weet los te laten. Niet met pathos, maar met die lichte, bijna onzichtbare klik in je borst als je beseft: dit is niet de eerste pijn, maar om de een of andere reden voelt het weer nieuw. Misschien ligt het aan de regen. Misschien ligt het gewoon aan het feit dat het hart een onverbeterlijke romanticus is, die er steeds weer in gelooft dat het deze keer anders zal zijn.