Cyclones

Het ruikt naar zout en spijt. Alsof iemand een raam open heeft laten staan aan zee en de wind naar binnen waait, vol onuitgesproken "sorry's". Het lijkt alsof alles al is overleefd, maar vanbinnen trilt er nog een warme herinnering - als zand dat je na een storm niet uit je haar kunt wassen. Hier zijn geen grote drama's, alleen een stille "wat als..." - een vertraagde, bijna tedere. In elk couplet is er een poging om het lot te rechtvaardigen met het weer, omdat dat makkelijker is dan toegeven dat de storm van binnen kwam. En ergens tussen de roestige vloer, de avondklokken en de ochtendgetijden klinkt een eenvoudige gedachte: niet iedereen die door een golf wordt meegenomen verdrinkt – sommigen hebben gewoon niet besloten om terug te zwemmen.