Dalam Diam

Soms lijkt alles op zijn plaats - de glimlach, de gesprekken, zelfs de telefoon laadt in één keer op. En van binnen is het alsof iemand de meubels uit het appartement heeft gehaald en alleen echo's heeft achtergelaten. Je leeft wel, je functioneert wel, maar elke gedachte is als een stap door een lege gang. Eenzaam, donker en niet erg duidelijk waar je überhaupt naartoe gaat. En het is geen drama, geen wrok - gewoon vermoeidheid, netjes verpakt in "alles is in orde". Een glimlach als pantser, grappen op schema, en alleen in de stilte wordt het plotseling duidelijk dat de kracht om "steady" te blijven - op is. Maar daar waar het breekt, begint meestal ook iets nieuws te groeien. Tussen de regels door klinkt niet nederlaag, maar een zucht van hoop - alsof iemand eindelijk is gestopt met weglopen en zichzelf gewoon heeft toegestaan te zijn.