La Ley del Pobre

Er zijn geuren die zich onuitwisbaar aan je geheugen hechten. Zoet, warm, een beetje vies - alsof er wijn op je huid is gemorst die niet meer af te wassen is, noch door de tijd, noch door andere lichamen. Hier is alles doordrenkt van dat obsessieve verlangen: de ademhaling, de aanrakingen, zelfs de muren herinneren zich wie er "te quiero" fluisterde. Liefde gaat hier niet over tederheid - het gaat over afhankelijkheid, over gewenning aan pijn, die, hoe vreemd het ook klinkt, je juist in leven houdt. Het lijkt erop dat de held al lang begrepen heeft dat hij gedoemd is - en toch weer naar het vuur trekt, wetende hoe het zal eindigen. Omdat zonder die hitte er leegte is, en met die hitte is er tenminste iets om te voelen. Een soort hel voor twee, waar de straf vrijwillig wordt aanvaard, met een kus en een lichte glimlach.