Earth (Dradada)

Ergens tussen de polsslag van de stad en het kloppen van je eigen hart wordt dit gevoel geboren - alsof de lucht zelf trilt van de hitte, en de tijd plotseling stroperig wordt, bijna fysiek. De wereld lijkt oververhit, en kijk - alles wat leeft komt naar boven: angsten, herinneringen, liefde, de wet die niemand heeft geschreven, maar die iedereen om de een of andere reden naleeft. Hier geen luide verklaringen - alleen beweging van binnenuit, als een vloed die geen toestemming vraagt. Alles is gesmolten en eerlijk, alsof iemand de beschermende laag van de realiteit heeft verwijderd. En te midden van die hitte klinkt er een vreemde kalmte: leven, branden, zich herhalen door generaties heen, en zo de "warmte" worden die niet dooft, zelfs als het licht allang is verdwenen.