Сон

Het klinkt alsof de wereld ergens is blijven steken tussen de maartse wind en de warmte van de zomer - daar waar de vingers de kou nog herinneren, maar de ziel al naar de zon verlangt. In deze woorden zit niet alleen vermoeidheid, maar ook een poging om wakker te worden uit de eeuwige slaap waarin een hele generatie vastzit. Een stille smeekbede om weer tot leven te komen, opnieuw te voelen, lucht in te ademen zonder de smaak van kruit en angst. Er is iets pijnlijk-zachtmoedigs in dit verlangen om "de lente weer net zo lief te hebben als vroeger". Alsof je na lang zwijgen weer wilt praten - niet luid, niet over oorlog, maar gewoon over het leven. Over blote voeten op stenen, over de geur van rook en aarde die nog warmte vasthoudt. En zelfs als in elke regel pijn te horen is, groeit er tussen de woorden toch hoop - koppig, stil, als het eerste gras door het asfalt.