everywhere<3

Soms achtervolgen de geesten van levende mensen sterker dan die van de doden. En het leek alsof alles voorbij was: de straten waren veranderd, het liedje dat al lang niet meer op repeat stond was uit de playlist verdwenen, maar de gewoonte om om te kijken was gebleven. In elke weerspiegeling een hint, in het rumoer van de menigte een bekende stem, in de duisternis contouren die er niet zijn. En hoewel de geest je verzekert dat het gewoon een geheugensteuntje is, herinnert het lichaam zich anders. Het schrikt bij elk "vergelijkbaar", zoekt warmte in willekeurige handen en is boos dat het niet klopt. Tussen ritme, licht en de echo van vroegere stappen blijft een vreemd gevoel hangen, alsof de wereld een spiegel is geworden waarin slechts één persoon wordt weerspiegeld. En daardoor lijkt de leegte om een of andere reden te luid.