Fingo&Spingo

Alsof de hele wereld de vuisten balt en doet alsof alles onder controle is. Het gezicht is vlak, de stem trilt niet, alleen de vingers tikken verraderlijk ritme op de heup, alsof ze een alarmcode uitkloppen. In de lucht hangt de geur van ijzer en adrenaline, waar angst zich voordoet als moed en vermoeidheid gewoon slechte verlichting is. Iedereen doet alsof ze sterk zijn. Dat het zo moet - vals, maar zelfverzekerd. Ergens tussen de naald en de microfoon, tussen plicht en burn-out, ligt die grens verborgen. Wanneer je niet meer weet wat je drijft - geloof, woede of de gewoonte om te overleven. Maar je gaat toch door. Omdat je niet als eerste kunt vallen als er achter je een rij staat van mensen die wachten tot je het volhoudt. En ja, misschien geeft de nacht geen antwoord, maar ze laat wel eerlijk zien wie er maar wat doet en wie er echt iets doet.